Główny grzbiet leży między przełęczą Liliowe, która oddziela je od Tatr Wysokich, a Huciańską Przełęczą, oddzielającą je od Skoruszyńskich Wierchów[2]. Od zachodu oddzielone są od Gór Choczańskich przełomową (dla tych drugich) Doliną Kwaczańską, od północnego zachodu od Skoruszyńskich Wierchów dolinami Huciańską, Błotną i Mihulczą oraz przełęczami Borek i Maniowa Przehyba. Na północy od Orawicko-Witowskich Wierchów oddziela je Dolina Cicha Orawska i Brama Orawska. Dalej granicę stanowi krawędź Kotliny Zakopiańskiej, ograniczona Drogą pod Reglami. Wszystkie wymienione przełęcze i doliny okalające Tatry Zachodnie od północnego zachodu i północy wchodzą w skład tzw. Rowu Podtatrzańskiego, na który po polskiej stronie składają się Rów Kościeliski i Rów Zakopiański[1]. Na południu granicę Tatr Zachodnich tworzy wielki uskok oddzielający je od wypełnionej fliszem Kotliny Liptowskiej[2]. W przybliżeniu pokrywa się on z zachodnią częścią Magistrali Tatrzańskiej. Po polskiej stronie granica między Tatrami Wysokimi i Tatrami Zachodnimi ciągnie się dnem Doliny Gąsienicowej i Doliny Suchej Wody Gąsienicowej. Po słowackiej stronie nie ma jednomyślności wśród geografów – geografowie polscy przeprowadzają tę granicę dnem Doliny Cichej Liptowskiej, część słowackich ma inne zdanie i granicę prowadzi Doliną Koprową. Najwybitniejszy słowacki tatrolog Ivan Bohuš ma zdanie identyczne jak Polacy, tj. jest przeświadczony o wyższości kryterium orograficzno-hydrologicznego nad krajobrazowo-geologicznym[3]. W linii prostej długość grani głównej Tatr Zachodnich wynosi ok. 29 kilometrów, rzeczywista długość całej wynosi 42 km. Tatry Zachodnie mają powierzchnię ok. 400 km², co stanowi niemal połowę całej powierzchni Tatr. 25% powierzchni Tatr Zachodnich znajduje się w Polsce, reszta na Słowacji[2]. Jezior jest tutaj znacznie mniej niż w Tatrach Wysokich; największe z nich to Niżni Staw Rohacki, po polskiej stronie jedynym większym jest Smreczyński Staw[1].